بررسی زبان نهج البلاغه به عنوان شاهراه فهم این کتاب اهمیت به سزایی دارد. مدعای اصلی این پژوهش آن است که زبان نهجالبلاغه در بیشینه عبارات، به استثنای برخی موارد و موضوعات خاص، زبانی عرفی است که با سازوکار تفهیم و تفاهم اجتماعی و عموم مردم از هر قشر و طبقهای هماهنگ و سازوار است. این ادعا از رهگذر مطالعه متن نهجالبلاغه و تحلیل گزارههای آن دستیافتنی و قابل اثبات است. در عبارات امیر مومنان شاخصههای پرشماری گواه بر عرفی بودن زبان نهجالبلاغه وجود دارد. کاربست نماد، بهرهگیری از کنایات عرفی، استفاده از اشعار کهن و استناد بدان و وجود مثلوارهها در نهجالبلاغه، چهار شاخصه زبان عرفی نهجالبلاغه است که این تحقیق به شیوه کتابخانهای و از روش تحلیلی توصیفی با مبنا قرار دادن گزارههای نهجالبلاغه بدان دست یافته و آنها را تحلیل و ارزیابی کرده است.
)